Nga Ambra Baçuku
A jam e vetmja që nuk më tremb vdekja e Klodianit , një të riu që e mbylli kapitullin ende pa nisur… Po po e lexuat mirë, nuk më tremb aspak vrasja e tij edhe pse është një krim. A doni ta dini përse? Sepse mendoj se jemi mësuar ta pranojmë krimin, të flemë e zgjohemi me të, të jetojmë me të edhe pse të detyruar nga rrethanat. Më frikëson më shumë heshtja, neglizhenca, nëpërkëmbja e drejtësisë, apo politizimi i çdo fenomeni shoqëror me të cilin përballemi.
Më trëmb mëvetësia, ku gjithsecili shqetësohet vetëm kur e keqja i mbërrin tek pragu. Më tremb pasiguria që me vrasjen e Klodianit mendoj se u vërtetua se forca e pushtetit arrin çdo gjë, madje dhe deri aty sa merr jetën e një biri me taksat e të cilit ushqehet. Dua të mendoj se e gjitha kjo ngjarje ka qenë një aksident fatal. Edhe pse nëse e mendoj kështu acarohem më tepër se pse nuk pranohet hapur, por e “verteta” transformohet nga njëri tek tjetri sipas interesit.
Dhe doni ta dini çfare më trëmb më shumë? Pasiguria për të jetuar në këtë shtet aq të bukur, të pushtuar nga hiena që në vetë i zgjedhim me votat tona kundrejt korruptimit me një thes mielli, apo para sa për një muaj. Shitemi lirë?! Jooo , përkundrazi në marrim aq sa mundemi, sepse nëse s’i marrim ne, i merr komshiu, e sërish asgjë nuk do të ndryshojë.
Më trëmb aq shumë fakti që çdo i ri i këtij vendi, sidomos në këtë rast nuk do të donte të ishte shqiptar, dhe pret mundësinë e parë për të emigruar. Më tremb fakti që e vetmja protestë dinjitoze që ne bëjmë është në profilet e rrjeteve sociale dhe aty me “zemër në duar” se mos do kemi ndonjë penalizim, pasi kjo ngjarje nuk na përket ne.
Nuk më tremb vdekja e Klodianit sepse rrugëve për në shkollë shoh fëmijë të uritur me lot në sy që kërkojnë lëmoshe, dëgjoj çdo ditë për taksa të shtuara, gjoba të padrejta, rryshfete kundrejt çdo shërbimi, mbulim të çdo krimi. Mbaj mend vrasje ndër vite që më e shumta që i kam parë e dëgjuar, kanë qenë një javë në televizione e gazeta derisa nuk përbënin më interes, por për asnjë rast nuk kam dëgjuar të jetë vënë drejtësi.
Sepse ne nuk mundemi, më vjen keq që jemi aq të varfër sa nevojat na i veshin sytë e se shohim të drejtën nëse paguhemi apo përfitojmë për të mos e bërë. Kam dëgjuar për vende punë me mik, për këtë arsye askush nuk është i lirë sepse nuk do e sakrifikojë njeri veten për tjetrin, sidomos në këtë kohë që jemi në stad mbijetesë. Nuk më trëmb vdekja e një individi po vdekja e ndërgjegjes së një populli të tërë që të vetmet zgjedhje që ka, janë të emigrojnë apo të heshtin sepse me protesta kemi parë që nuk arrihet asgjë …
Më neverit politizimi i çdo fenomeni, ku në vend që të kërkojmë drejtesi kërkojmë dorëheqqje të mbështetur në idealizma boshë politike, që ndër vite kanë qenë të dështuara, më trëmb dëshira për të shkatërruar sa herë dalim në protesta. Nuk më trëmb më asgjë e tillë dhe kjo më lëndon së tepërmi, që ne kemi arritur deri aty sa nëse diçka nuk na duket normale për ne, çudia më e madhe zgjat tre ditë dhe jeta jonë nuk kushtëzohet nga asgjë që nuk na prek ne drejtpërdrejt. Ndihem keq…
